YAPRAK

Uykudan uyanan ve yeniden güne başlayan insan misali, baharda doğa uyanır uykusundan. Çıplak dallar canlılığını, doğurganlığını gösterir, dallarında patlayan gözlerle. Gözler, filizlenir, ana rahminden çıkmış bebek gibi buruşuk bir şekilde, yaprak olduğunu bilirsin ama tam olarak neye benzeyeceğini kestiremezsin başlangıçta. Zihin sufle eder önceden bildikleriyle. Bilincine varırsın neye benzeyeceğinin. Yine de dış güçlerin nasıl etkileyeceğini, nasıl gelişeceğini bilemezsin. Filiz için başlamıştır bebeklik, geçlik, olgunluk, doğurganlık ve başlangıca, uykuya dönme döngüsü.   

Ağacın dallarında su ve hayat  olduğu sürece sürüp gidecektir bu döngü, doğanın kuralları ile ta ki can gövdeyi bırakana dek. Bazen kader çarkı farklı oyunlar oynar, sınar filizi. Onun hedefi her zaman büyümek, çiçek açmak ve tohuma ulaşmaktır her zaman.  

Kimine besin olur, bir başkasının bedeninde devam eder hayat zincirine, kimine gölge olur mutlu eder altında oturanları, kiminin gözünü okşar ruhunu ferahlatır, çiçek verir bal olur, kokar cümle alem, koku dikkat çeker, görünür kılar, göz görür güzelliğini, hissettirir insana içinde tanrının varlığını.

Yaprak ilk çıktığında gençlik gibidir. İnce, parlak, zarif, narin görünümlü, acık ve canlı bir renge sahiptir. Güzelliği ve tazeliği ile cezbeder, hayallere daldırır. Büyüyüp geliştikçe yaprak kalınlaşmaya, rengi koyulaşmaya, damarları kalınlaşıp sertleşmeye başlar. Kırılgan olur, saklar içinde gizemini. Zaman denen zalim oynamıştır hayat üzerinde oyununu. Gün geçtikçe yeşillerini kaybeder sararır benzi, direnir ölüme, kızarmaya başlar yine de tutunur inatla hayata. Kopmak istemez kınından.  Eser bir rüzgar alır götürür onu sevdiklerinden, birlikte yaşadıklarından. Gözden kaybolur, gönüllerde kalır yaşattıkları.

Tekrar aydınlığa ulaşana dek, doğa tualini yeşilin tonlarıyla renklendiren, çiçeklerle bezeyen yaprak, bu kez yeşilden sarıya, kızıla sonra da gittikçe koyulaşan kahverenginin tonlarına bürünerek karanlığa uçup gider.

01 Mayıs 2016

Takvor Teodorosyan