Yaşam Oyuncusu İnsan
4 Mart 2024 Pazartesi
Uğur Yücel
12 Ekim 2023 Perşembe
KAYIKHANE
HEDEF KOYMAK
BOZCAADA İZVENGO
23 Eylül 2023 Cumartesi
COVİD 19 LU EV HALLERİ
Yil 2020 Covid19 virüsü Tüm dünyayı kasıp kavuruyor. Yüz binlerce kişi hayatını kaybetti, kaybetmeye de devam ediyor. Ölenler kendi mezarlarına defnedilmek yerine iş makineleriyle açılan toplu mezarlara alelacele gömülüyor. Görüntülerini izlemek bile ürpertici. O zaman diyorsun "Ölümün bile hayırlısı olsun". Yıllarca birlikte çalıştığım arkadaşımın virüse yakalandığını öğrenince cep telefonundan aradım.
-Abi, hayırdır ne oldu?
-Hayırdır, hayır kötü bir şey yok. Anlatıyor
başına gelenleri;
Eşimin anjiyosu için bir süredir hastanedeydik
Covid19 salgını çıkınca anjiyoyu yapmadan bizi apar topar eve gönderdiler. Eve
geldikten birkaç gün sonra kendimizi iyi hissetmeyince özel hastaneye gittik.
İlaç verip eve gönderdiler. Baktık ki iyi değiliz, daha önce eşimin
ameliyatında bize ilgi gösteren, yardımcı olan devlet hastanesindeki doktoru
aradım. Yardımcı oldu, hastaneye yattık. Sanırım Covid19 u farkında olmadan
anjiyo için beklediğimiz hastanede kaptık. Eşim de bende testlerde pozitif
çıktık. Şimdi tedavi oluyoruz. Her geçen gün iye gidiyor.
-Oh derin bir nefes alıyorum. İyiye gidiyor
dedi ya, iç rahatlığıyla çok geçmiş olsun. Kısa zamanda sağlığınıza kavuşmanızı
dileğiyle kapatıyorum telefonu.
Bir hafta geçmemişti ki aniden kötüleştiğini ve vefat ettiğini, eşinin de yoğun bakımda olduğunu öğreniyorum. Hayır dediği ölüm müydü? bilemedim. Yaşamını ve titizliğini bildiğimden hiç konduramadım. Kabullenemedim bir türlü. Bu ölüm yakışmadı ona diye isyan ediyorum kendi kendime.
Bir yandan da korkuyorum. Virüsü hissediyorum yanı başımda. Virüse yakalanmamanın çarelerini arıyorum. Hiç olmadığı kadar dinliyorum bedenimi. Her noktasından gelen ve her zamankinden farklı olan sinyalleri tüm dikkat ve farkındalıkla hissetmeye çalışıyorum. Bazen de ikileme düşüyorum. Daha önce hiç farkında olmadığım bir şeyi fark edip eskiden nasıldı diye dalıyorum düşünceye. Korku sarıyor bedeni, bazen de olmayan sinyalleri varmış gibi algılıyorum. Ter basıyor vücudumu acaba mı? Telaşlanıp sabunda, sarımsakta, gargarada, ağız spreyinde, tuzda, sirkede, zencefilde, zerdeçalda, kolonyada, arıyorum çareyi. Deniyorum elde ne varsa birden fazlasını hangisi tutarsa hesabı.
İzliyorum dikkat kesiliyorum haberlere yazılanlara çizilenlere. Her dil her kalem farklı anlatıyor virüsün hikayesini. Henüz bilinen bir hikaye değil anlaşılan. En doğru gelen uyarı “Virüse yakalanmamaya bakın, yakalanacaksanız da şimdi değil” oldu. Bilinmeyeni bilmek için zamana ihtiyaç vardı. Virüs yayılma hızına bağlı olarak yasakların ve önlemlerin dozajı artmaya başladı.
Altmış beş yaş üstüne “Evde Kal” kuralı
uygulamaya konunca Mart son haftasından başlayarak yaklaşık üç ayı aşkın bir
süre hiç dışarı çıkamadım. Bir nevi ev hapsindeyim. Virüs korkusu peşi sıra
takılan bir başka korku da çalışmasam kredi kartı borçlarımı nasıl ödeyeceğim endişesiydi. Eşim kızım destek olsa da nereye kadar diye düşünmeden edemedim. En
kötü çok zor durumda kalırsam her zaman desteğini esirgemeyen kardeşim vardı.
Onun da yükü ağır. Neyse şimdi bunları düşünme birinci düşünmen gereken yaşamda
kalabilmek. Düşünerek bir çözüm oluşturamayacağına göre akışına bırak, yaşa gör
diyorum kendime. Farklı şeylere odaklanmaya itiyorum zihnimi.
İlk hafta evde kalarak ihtiyaçların nasıl karşılanabileceği düzenini kurmak ve bu düzene alışmakla geçti. Hizmet alan da veren de acemiydi. Migros sanal marketi arıyoruz. En erken dört gün teslim süresi veriyorlar. Oysaki en yakın Migros bir sokak altımızda. Birkaç sinir bozucu günden sonra işler rayına oturmaya başladı. Zorunlu hallerde eşim kurban oluyor tüm önlemleri alarak kalabalığa kalmadan markete, eczaneye gidip acil ihtiyaçları karşılıyor. Eve gelince giysiler kapı önüne havalanmaya, kendisi de doğru banyoya.
Sonunda zor da olsa çalışır bir düzen oluşturmayı başarabildik. Şimdi hijyen ve bulaşma riskini nasıl sağlayacağımız konusuna odaklandık. Dışarıdan gelenlerin temizliğini ben üstlendim. Adım, kızımın tabiriyle dezenfektancıya çıktı. Marketten gelenleri tek tek bulaşık deterjanı ile yıkıyor, kurutuyor, kaldırıyorum. Ev hijyenini de arap sabunu ve çamaşır suyu ile sağlıyoruz. Bir an şeytan dürtmez mi, bulaşık deterjanı etiketini okumak aklıma geldi. Etikette “Yiyeceklerin temizliğinde kullanılmaması” yazmaz mı. Aldı bir telaş, hemen ilgili deterjanın müşteri hizmetlerini aradım. O da beni ürün sorumlusuna bağladı, endişeyle anlatmaya başladım;
-Merhaba, deterjanı yiyecek temizliğinde kullandım. Etiketinde yiyeceklerde kullanılmaması gerektiği yazılı. Sağlık yönünden sakıncalı bir durum yaratır mı?
-Deterjanı kullandıktan sonra bir sağlık sorununuz oldu mu?
-Hayır, doğal içerikli olduğundan sorun olmaz
diye düşündüm. Etiketi okumadan kullandım.
-Evet, ana madde doğal ancak, köpürmesi için
kimyasallar kullanılıyor. O nedenle kullanmamanızı öneririz.
O günden sonra doğal beyaz kalıp sabun bulaşık
deterjanın yerini aldı.
Kış boyunca boş duran saksılara bir şeyler eksek derken kolay yetişen ve marketten alabileceğimiz arpacık soğanı ekmek geldi aklımıza. Öyle de yaptık. Ektik soğanları çiçek saksılarına. Can sularını verdik. Artık yeni bir uğraşımız olmuştu. Her sabah bakıyor, merak ediyor, gelişimini izliyoruz. Filizlendi, büyüyor, büyüdü, çok uzadılar derken kısa sürede hasat almaya başlıyoruz. Artık salatalarda kendi yetiştirdiğimiz yeşil soğanları kullanıyoruz. Hoşumuza da gidiyor doğrusu. Uzun süre kullanabilmek için köklerinden çıkarmak yerine yapraklarını ihtiyacımız kadar keserek kullanıyoruz. Yaklaşık bir ay idare etti bizi. Ekmeği evde yapmaya başladık. Zor yaratıcılığı köpürtüyor.
Takvor Teodorosyan
11.03.2022
20 Mayıs 2023 Cumartesi
VAROLUŞ HİKAYESİ
VAROLUŞ HİKAYESİ
Erkek ve kadın kalplerini verdiler birbirlerine, sarılıp kucaklaştılar gök kubbenin altında. Sardı bedenlerini duygular. Bir ateş yandı içlerinde. Işığı yansıdı ta yıldızlara, evrene. Hiçlikten var ettiler beni. Onların hamuru, sevgisiyle yoğrulmuş armağanım onlara. Armağan almanın sevinci ve gururu ile sahiplendiler beni. Gelişimimi izledikçe kendi varoluşlarını gördüler bende. Gün geçtikçe alıştık, tanıdık birbirimizi. Kimi zaman oyuncakları kimi zaman yükleri oldum. Umutları, gururları, amaçları bazıları için de tarlada çalışacak isçisi, gelecek garantileri oldum.
Zamanı geldi kuş olup uçtum yuvadan. Boş kalınca yerim, şaşkındılar; oysa bizimdi o, emek verdik, ortaya çıkardık dediler. O zaman anladılar minnet duyduğumu, sahip olmadıklarını.
Ortaya çıkınca çevredeki vampirler sardı etrafımı. Biri öne çıktı kas gücümü, diğeri köle olmamı, bir diğeri düşüncelerimi, bir başkası yarattıklarımı, biri de tenimi istemez mi. Aç kurtların ortasında ne yapacağımı bilmez beklerken uzaktan usulca yaklaşan biri, ne insandı ne tanrı fısıldadı kulağıma "Kendi yolunu seç" bir güç yükseldi içimde kırıp geçtim etrafımdaki çemberi, oldum yaşam oyuncusu.
Kurtulduğumu sanmayın, zaman denen canavar bırakmıyor peşimi. Ben kaçıyorum o kovalıyor. Her geçen gün eskitti beni. Gençliğimi aldı, buruştu derilerimi. Artık işe yaramaz dediler emekli ettiler. Onlar için ben olan ben değil, mal olan ben değerliydi.
Kullanılıp bir kenara atılmış olmanın ezikliği içimi büzerken hayatın acımasızlığına isyan ediyorum. Kalleşler diye avazım çıktığınca haykırmak istiyorum. İçimdeki ses akıllı ol artık eski gücün yok demez mi. Anladım, yaşamda kalmak için vermek, terk etmek zamanı geldiğini. Her geçen gün eksiliyor yaşamımdakiler.
Zaman vazgeçmiyor kovalamaktan. Aldıkları yetmezmiş gibi bu kez de gücümü azalttı, eskisi gibi çalışmayan bedenimdeki kaslar terketti beni. Doğumumdan bu yana bana hizmet eden organlarım aksamaya başladı. Bazıları tamamen terk etti. Benim yuvadan uçtuğum gibi miydi onların da beni terk edişi.
Önce insan, sonra beden en son da ben terketti birşey kalmadı benden. Kaldıysa hoş seda yankılansın sevdayla.
Takvor Teodorosyan
19.01.2023
RUMELİ HİSARI ANILAR
Fotoğrafı RUMELİHİSAR AİLEMİZ grubuna göndere Harutyun Kuyumcuyan (21.11.2022)
Sevgili arkadaşlar bu sahifeye yükleyeceğim resim için ön bilgi
Bu resmî bana Kanada’da Hamilton
Ermeni kilisesi yön kurulunda olan ( rahmetli oldu ) Bn. Lidya Aleksanyan verdi . 1944 yılında çekilmiş bu resimde görüleceği üzere mamam ki o tarihte henüz bekar 21 yaşında , yanında ise tahminen 18 yaşllarında Ağavni morak var. Mamamın önünde olan ise bana resmî veren Lidya Aleksanyan var ki mamam onu denize götürür imiş
Ayk bunu mamasına göstersin resimdeki diğer kişileri hatırlar mı ?
Ben bn Lidyaya sorduğumda hatırlamadı.
Bn Lidya resımde mamamın yanında
Tamar Güreğyan
Hello Harutyun, çok iyi bir resim
Eğer gözlerim beni yanıltmıyorsa…
Kısa saçlı kız benim mamam
Rozmari Takmaz
Tarihe bakınca daha da emin oldum sanki
Mamam 37 doğumlu resim 44 tarih yani 7 yaş ön dişlerinin olmadığını da görüyorum….
Başka bilgi gelmezse ben %99 eminim
Çünkü mamamın anlattıklarına göre grup da uyuyor rahmetli Diruhi morak, Ağavni morak hep onlarla giderlermiş.
Ayko Hıdırşah (Informasyon Agavni tarafindan)
Sagdan sola
Meline (Aram Garabedyan’in Mamasi)
Arsaluys (Meline’nin kuyrigi)
Rosmari Takmaz
Armen (Ani’nin Mamasi)
Agavni Gedikyan
Diruhi Sahbaz
Nadia Bostanciyan
Kucaktaki cocuk pegruhi
Nışan Gedik
Biraz önce horakımla konuştum,bu resmi hatıladığını söyledi.Hatta kendi kucağındaki çocuğun bizim evde ki kiracının çocuğuyumuş.
Harutyun Kuyumcuyan
Nerden nereye bu bahsettiğim Bn Lida hisarda otururken Kanada’ya göç ediyor ve ben seneler sonra Kanada Hamilton kilisesinde tanışıp sohbet esnasında Hisarlı olup Şahbazın torunu olduğumu söyleyince ertesi hafta bu resmî getirmişti
Ani Haçikyan
Harika bir resim, mamamı tahmin etmiştim çünkü birlikte gezerlermiş, hatta babamın mamamı habersiz istemeye geldiği gün Diruhi moraklarda eğlence varmış, terzi Ağavni morakın nişanı olabilir, mamam istemeyerek eve gitmiş sonra tekrar dönmüş.. 😀
Harutyun Kuyumcuyan
Sevgili arkadaşlar bu resim bende yaklaşık 6 yıl önce elime geçti
Şahnar ve arkadaşları tarafından kurulan bu grup sayesinde tüm hisarlılar yan yana geldi hele hele Ağavni morakuyrun sesini işitince bu resim gün yüzüne çıkmasına vesile oldu
Ben daha önce resimdekilerin kim olduğunu bilseydim 6 yıl beklemezdim
Her neyse herkese nostalji yaşatmış olduysam ne mutlu bana
Arşivimde bazı resimleri de buldukça paylaşacağım
22.11.2022