ÇAN

Cenaze ayini çıkışı, kapı eşiğinde sallanan çanı halatı gökten yere sarkmış, gelen geçenin yarattığı hava akımıyla kendi halinde başıboş salınıyor. Halat ucu yerden insan boyu yüksekliğinde. Çeken elin kaymaması için uç kısmından yukarıya doğru dört parmak aralıklarla üç düğüm atılmış. Zangoç her çekişte bırakmış el kirini, terini boğumlarda. 

Düşledim hayatı, dedim hayat halat gibi düz olsa nasıl olurdu?

-Zangoç seslendi; Halatta düğüm olmasa elim kayar gider. hakim olamam, hizzedemem onu.

-Varsın kaysın ne olur?

-Zangoç; olmaz, ritmi tutturamam o zaman, yerim paparayı papazdan. Çanın her vuruşunun bir anlamı var. Ayinin başladığını, bayramı, vaftizi, düğünü, ölümü bazen de yerel saati duyurmanın ritmi ve vuruşu farklıdır. Çan yavaş çalıyorsa hüznü, güçlü çalıyorsa bayramı duyurur.

-Desene, kalp gibi. Sevinince coşar, hüzünlenince ritmin düşer, ağırlaşır.

Zangoç doğruladı, devam etti söze. Halat elimden kaydığında duyurmak istediğim duyguyu, ritmi veremem çana. Çanı görmesem de tuttuğum halatın ucunda hissederim çanla ona vuran tokmağı, sıkıca kavrarım halatı çekerim gökten yere, salarım soluğumu. Önce halatın boşluğunu alırım, vuruş yavan, sonrakiler güçlüdür. Neden dersen ilkinde çanla tokmak uyuşur, sonra benim halatı çekme amacım titreşir çanda, ulaşır duyacak kulaklara, yaratır yüreklerde çağrının duygusunu.

Mayıs/2017

Takvor Teodorosyan