Ana Kucağı
Sabah saatleriydi. Otobüsün sağ ön kısmında karşılıklı dörtlü koltuk grubunda oturuyorum. Boş olan tek koltuk kenarına giyim kuşamından orta halli olduğu anlaşılan hafif topluca bir kadın yanaştı. Oturmadan önce el çantasına otobüs kartını yerleştirip, çanta fermuarını kapatma çabasında. Yanından gelen geçenin etkisi ve telaşlı tavrı nedeniyle hayli zor oldu. Tahminen beş yaşlarındaki masum, mahmur kız çocuğu annesinin işini bitirip bir an önce oturmasını bekliyor sabırsızlıkla.
Anne nihayet poposunun ucuyla ilişti, bir iki hareketle de yerleşti koltuğa. Ayaktaki çocuk annesinin dizine oturdu usulca. Anne sağ koluyla sardı belinden kızını. Artık güvende sayılırdı. Annesinin bacağına yerleşti iyiden, başını yasladı göğsüne, gözlerini yumdu, son bir hamle ile de iyice sokuldu anasının karnına. Bıraktı kendini, gevşedi bedeni.
Anne kucağı bir başka dedim kendi kendime. Nasılda yumuldu anasına, tam bir teslimiyetle. Tüm bedeninle hissediyor olmalı güveni, sevgiyle kucaklamayı, huzuru.
Takvor Teodorosyan
12.06.2019
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder